Oso – po hiszpańsku: niedźwiedź. Wrażliwy olbrzym, który potrafi się bronić, ale też
przytulić. Niedźwiedź wie, kiedy spać, a kiedy walczyć. Zna swoje terytorium. Zna swoje
granice.
Osoberacja to praktyka życia w zgodzie z tym Niedźwiedziem w nas. Z jego mądrością,
instynktem, łagodną siłą. To sztuka bycia sobą – czułym, obecnym, autentycznym.
To również sposób prowadzenia przez zmianę, który opiera się na uważnym śledzeniu
wewnętrznych sygnałów. Metoda Osoberacji nie narzuca kierunku – towarzyszy
procesowi, który już się toczy. Nie przyspiesza, tylko ufa rytmowi, który jest unikalny dla
każdej Osoby. Nie rozprasza – prowadzi do centrum, do głosu, który często bywa ledwo
słyszalny.
Osoberacja korzysta z ciszy, snów, poruszeń ciała, obrazów i gestów, by dotrzeć do
tego, co ukryte pod codzienną narracją. Pracuje z tym, co autentyczne, nawet jeśli
nieznane, chaotyczne czy trudne.
Manifest Osoberacji
Osoberacja to nie terapia. To nie coaching.
To droga ku byciu Osobą – pełną, nieidealną, obecną.
To sztuka stawania się sobą.
Każda Osoba nosi w sobie pełnię do odkrycia.
Zmiana przychodzi przez głębokie zobaczenie i uznanie tego, co jest.
Autentyczność to codzienna decyzja.
Nie jesteśmy stworzeni do samotności - przemiana dzieje się w relacji.
W Osoberacji:
Uczymy się języka emocji.
Praktykujemy obecność.
Uwalniamy się od „muszę być jakiś”, by odkryć „mogę być sobą”.
Dajemy przestrzeń na bycie w procesie.
Jak pracuję tą metodą?
W pracy osoberacyjnej ważna jest dla mnie rozmowa, ale także gest, ruch, wyobraźnia, metafora
i atmosfera. Czerpię z Psychologii Zorientowanej na Proces, pracy z ciałem, symbolami
i wewnętrznymi rolami. Centralne miejsce zajmuje próg – moment przejścia, zawahania, zatrzymania – który nie jest przeszkodą, lecz bramą.
Efektem Osoberacji może być większa spójność wewnętrzna, odzyskana autonomia, klarowność decyzji, a także nowa jakość relacji z samym sobą
i innymi. To proces głęboko osobisty, zakorzeniony w moim doświadczeniu i zapraszający innych
do autentycznego spotkania z własną drogą.
Osoberacja to nie tylko podróż do siebie. To obudzenie Niedźwiedzia, który w nas śpi.
Niedźwiedź jest symbolem głębokiej przemiany. W wielu tradycjach i kulturach to archetypiczna figura odwagi, introspekcji i transformacji. Jako totemiczna postać często reprezentuje zdolność
do utrzymania granic i wewnętrznego oparcia w kryzysie. W kontekście procesu zmiany, niedźwiedź symbolizuje wewnętrzne zasoby, które wspierają przejście przez nieznane.
Spirala wyrastająca z grzbietu niedźwiedzia ukazuje obraz przemiany, która nie zmierza wprost,
lecz zatacza kręgi wokół tego, co najważniejsze. To rytmiczne krążenie wokół istoty sprawy, ruch, który z pozoru wraca, ale za każdym razem dociera głębiej.
Przechodzenie kolorów z chłodnych do ciepłych sugeruje ruch od introspekcji do ekspresji,
od kontemplacji do działania, co doskonale wpisuje się w trajektorię procesu psychologicznego.
